انجمن كتابداري آمريكا
American Library Association ALA
انجمن كتابداري آمريكا، قديمي ترين و بزرگترين انجمن كتابداري در دنيا و با بيش از شصت و چهار هزار عضو مي باشد. هدف اين انجمن، ترويج بالاترين خدمات اطلاع رساني و كتابداري از نظر كيفي و دردسترس عمومي به اطلاعات مي باشد. اين انجمن در سال 1876 در ايالت فلادلفيا ايجاد شد. و هدف اين انجمن توسعه و پيشرفت حرفه كتابداري به منظور بالا بردن ميزان يادگيري و دسترسي همگاني به اطلاعات مي باشد.
عضويت در اين انجمن براي هر شخص، كتابخانه و يا سازمان علاقمند به خدمات كتابداري آزاد مي باشد.
تاریخچه:
آغاز كار انجمن‌هاي كتابداري به دو گام مهم در ايالات متحده مربوط مي‌شود. نخستينِ آنها مربوط به 1853 در نيويورك است كه ناموفق ماند و دومين گام در سال 1876 برداشته شد كه به تأسيس انجمن كتابداران امريكا در فيلادلفيا منجر گرديد.
قديمي ترين و بزرگترين انجمن كتابداري در دنيا و با بيش از شصت و چهار هزار عضو مي باشد. هدف اين انجمن، ترويج بالاترين خدمات اطلاع رساني و كتابداري از نظر كيفي و دردسترس عمومي به اطلاعات مي باشد. اين انجمن در سال 1876 در ايالت فلادلفيا ايجاد شد. و هدف اين انجمن توسعه و پيشرفت حرفه كتابداري به منظور بالا بردن ميزان يادگيري و دسترسي همگاني به اطلاعات مي باشد.
عضويت در اين انجمن براي هر شخص، كتابخانه و يا سازمان علاقمند به خدمات كتابداري آزاد مي باشد.
اهداف :
انجمن كتابداران امريكا، برپايه بيانيه 1879 خود با هدف "پيشبرد علايق كتابداري كشور از طريق تبادل افكار، تصميم‌گيري، و ايجاد همكاري در همه سازمان‌هاي مرتبط با علم و اقتصاد كتابخانه، از طريق متمايل ساختن افكار عمومي به تأسيس و بهبود كتابخانه‌ها، و با پرورش نيّات خيرخواهانه در ميان اعضا" تأسيس شد.
نظامنامه انجمن، هدف آن را "پيشبرد خدمات كتابخانه‌اي و كتابداري" بيان مي‌كند. اين هدف بعدها در رشته‌اي از "اهداف و اولويت‌ها" در >راهنماي خط‌مشي انجمن كتابداران امريكا با توضيح بيشتري آمد. اولويت‌ها عبارتند از:
1) دسترسي به اطلاعات؛
2) قانون‌گذاري و تأمين بودجه؛
3) آزادي انديشه؛ و
4)آگاهي عمومي
تاريخچه:
انجمن در نخستين ربع قرن تأسيس خود به‌كندي رشد كرد. جاستين وينسر، نُه سال به‌عنوان نخستين رئيس آن، سپس ويليام فردريك پول و چارلز امي‌كاتر (هريك دو سال) در اين سمت خدمت كردند. شايد بزرگترين پيروزي سياسي انجمن، انتصاب هربرت پوتنام در سال 1899 به سمت كتابدار كتابخانه كنگره بود؛ سمتي كه او براي مدت چهل سال حفظ كرد و اين كتابخانه را نيز به يك كتابخانه ملي واقعي تبديل كرد.
با توسعه كتابخانه‌هاي دانشگاهي، عمومي، و آموزشگاهي، نياز به كتابداران تربيت‌شده بيشتر شد. ديويي نخستين مدرسه كتابداري را در ژانويه 1877 در دانشگاه كلمبيا گشود. اين مدرسه درحالي‌كه جزو طرح‌هاي انجمن كتابداران نبود، تحت رهبري او ارتباط تنگاتنگي با انجمن داشت و فارغ‌التحصيلان آن تأثير عميقي بر حرفه كتابداري گذاشتند.
در دومين ربع قرن، اين انجمن شاهد گسترش سريع كتابخانه‌هاي كارنگي و پيدايش زنان به‌عنوان عاملي عمده در كتابداري امريكا بود. جنگ جهاني اول شاهد تلاش انجمن براي تهيه كتاب‌ها و خدمات كتابخانه‌اي جهت نيروهاي مسلح ايالات متحده بود؛ تلاشي كه به تثبيت دائمي كتابخانه‌هاي نظامي انجاميد. از سال 1907 با انتشار >خبرنامه انجمن كتابداران امريكا<، به‌عنوان نشريه رسمي انجمن، و >سياهه كتاب‌هاي انجمن كتابداران امريكا، كه به‌كمك كارنگي از سال 1905 منتشر شد، انتشارات نيز گسترش يافت.
انجمن‌هاي حرفه‌اي كتابداري ديگري نيز به‌تدريج پيدا شدند كه عبارت بودند از: انجمن كتابشناختي امريكا (تأسيس 1904)، انجمن امريكايي كتابداران حقوق (تأسيس 1906)، و انجمن كتابخانه‌هاي تخصصي (تأسيس 1909). واحدهاي فرعي انجمن كتابداران امريكا شامل كتابداران ايالتي، دانشكده‌اي، و مرجع؛ كتابداران كودكان؛ و كتابداران فهرست‌نويس (تأسيس 1900) پيش از اين تشكيل شده بود.
در جشن پنجاهمين سالگرد تأسيس انجمن (1926)، بنياد كارنگي اعطاي بودجه‌اي چهار ميليون دلاري را براي بهبود آموزش كتابداري اعلام كرد. موضوع‌هاي عمده اين انجمن در دو دهه بعد عبارت بود از: آموزش بزرگسالان، آموزش كتابداري، توسعه پيشرفت استانداردهاي كتابخانه‌اي و حرفه‌اي، قوانين كتابخانه‌اي، و آزادي انديشه.
در سال‌هاي بعد، كارل اچ. ميلام، كه از 1920 تا 1948 به‌عنوان دبير اجرايي خدمت مي‌كرد، رئيس انجمن شد و، مانند پيشينيانش، رهبري نيرومند و سخنگويي برجسته براي پيشرفت كتابخانه‌ها و حرفه كتابداري بود.
ركود اقتصادي بزرگ نه تنها شاهد منابع اندك درآمد براي كتابخانه‌ها و انجمن بود، بلكه موجب انشقاق دروني انجمن نيز شد. ميزگرد اعضاي جوان در 1931 شكل گرفت، انجمن كتابخانه‌هاي پژوهشي به‌عنوان سازماني مجزا در سال 1932 تشكيل گرديد، و گزارش مهم كميته سوم فعاليت‌ها ، انجمن را در راهي قرار داد كه ناچار شد خودمختاري بيشتري براي واحدهاي گوناگون، به‌ويژه كتابداران دانشگاهي فراهم نمايد؛ كتابداراني كه انجمن كتابخانه‌هاي دانشگاهي و پژوهشي آنها (تأسيس 1938) به بزرگترين بخش انجمن كتابداران امريكا تبديل شد (9158 عضو در سال 1985). سه گروه از فعاليت‌هاي دهه 1930، كانون عمده تلاش‌هاي انجمن در باقي‌مانده قرن بود: فشار به دولت فدرال براي كمك به كتابخانه‌ها، پشتيباني از آزادي انديشه، و حركت به‌سوي برابري نژادي.
بسياري از كتابخانه‌هاي دانشگاهي و عمومي از سرمايه‌گذاري دولت فدرال، كه از طريق بنگاه كمك‌رساني دولت روزولت انجام مي‌شد، بهره‌مند شدند. انجمن در برنامه‌ريزي علمي شديداً درگير شد، اما تنها نتيجه، دستيابي به منصبي كتابخانه‌اي در اداره آموزش و پرورش ايالات متحده بود. براي سرمايه‌گذاري در كتابخانه‌هاي عمومي مي‌بايست منتظر گذراندن لايحه خدمات كتابخانه‌ها (1956) در دولت آيزنهاور مي‌ماند. قوانين ديگر فدرال مربوط به كتابخانه‌ها، محصول برنامه‌هاي "جامعه بزرگ" دولت جانسون (1963-1968) بود.
جنگ جهاني دوم، به‌ويژه رخدادهاي اروپا، موضوع‌هاي سانسور و تبليغات را پيش كشيد. اين انجمن نخستين لايحه قانوني حقوق كتابخانه‌ها را در سال 1939 تصويب كرد. در سال‌هاي پس از جنگ و دوران هجوم به كتابخانه‌ها، سناتور جوزف مك كارتي امور مربوط به دسترسي آزاد به مواد كتابخانه‌اي را به يكي از موضوع‌هاي مهم انجمن تبديل كرد. انجمن كتابداران امريكا و سازمان‌هاي ديگر در سال 1953 "بيانيه آزاديِ خواندن" را صادر كردند كه تأثيري شگرف بر دفاع از آزادي انديشه داشت.
در همايش ريچموند، ويرجينيا (1936)، درباره تبعيض نژادي نسبت به اعضاي سياه‌پوست انجمن بحث شد و انجمن تصميم گرفت در شهرهايي كه، در مورد مسكن اعضا، برابري نژادي رعايت نمي‌شود جلسه‌اي تشكيل ندهد، اما پيشرفت در اين زمينه بسيار كند بود.
در پايان دهه 1960، انجمن دوباره دوره ديگري از به‌هم‌ريختگي و سامان يافتگي را تجربه كرد. اعضا از بي‌توجهي انجمن نسبت به تحولات جامعه و دور از دسترس بودن آن ناخرسند بودند و واحدهاي عضو انجمن خواهان استقلال بيشتري شدند و به مشكلات ناشي از منابع درآمد و تورم نيز اشاره كردند. سرانجام در سال 1974 تغييري در ساختار حقوق قانوني فردي پديد آمد.
سال‌ها بعد، انجمن شاهد رشد در همه بخش‌ها بود. تعداد اعضاي آن از مرز 50000 نفر گذشت و عوايد آن دو برابر شد و به بيش از 24 ميليون دلار رسيد. انجمن، نخستين مدير اجرايي زن، ليندا كريسماند، را منصوب كرد و فعاليت‌هاي انتشاراتي خود را گسترش داد كه شامل انتشار منابع اطلاعاتي الكترونيكي نيز مي‌شد. موضوع‌هاي مهمي كه هنوز براي انجمن باقي مانده عبارت است از: حرفه‌اي شدن كتابداري علي‌رغم حملات به اعتبارنامه، حق هر شهروند براي بيشترين دسترسي به اطلاعات در يك جامعه آزاد، حملات مداوم به آزادي انديشه، تغيير در منابع پشتيباني مالي براي كتابخانه‌ها، پيدايش علم اطلاع‌رساني به‌عنوان رشته‌اي مستقل، و نياز به تجديد حيات آموزش حرفه‌اي براي برآوردن نيازهاي پيش‌آمده به‌وسيله فن‌آوري نوين.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند